Το δις εξαμαρτείν …………. το τρις ;

Του Τζίμη Οικονομίδη «Οι πολιτικές που θέλουν να επηρεάσουν ουσιαστικά την πολιτική και οικονομική εξέλιξη δεν έχουν άμεσα αποτελέσματα. Απαιτούν χρόνο...Οι εκλογές έρχονται συνήθως πιο γρήγορα από τα αποτελέσματα της πολιτικής...»     Σρέντερ Μια αναδρομή στην οικονομία του μεταπολιτευτικού ελληνικού κράτους, παρουσιάζει μια εκπληκτική εικόνα περιοδικότητας, αύξησης κρατικών  δαπανών και σταθεροποιητικών προγραμμάτων –σπατάλης και λιτότητας. Μετά την τεράστια αύξηση των κρατικών δαπανών την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, ήρθε το σταθεροποιητικό πρόγραμμα 1985-1987. Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1985 διαπίστωνε: «δαπανάμε περισσότερα απ΄ ότι παράγουμε, η κατάσταση αυτή μπορεί να συντηρηθεί μόνο με δανεισμό που μακροχρόνια μας οδηγεί σε μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας και απώλεια της οικονομικής ανεξαρτησίας της». Αποτέλεσμα της διαπίστωσης, ένα ιδιαίτερα σκληρό σταθεροποιητικό πρόγραμμα που περιελάμβανε: υποτίμηση 15% - πάγωμα μισθών με πληθωρισμό 20% - απαγόρευση αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Από το δόγμα «Τσοβόλα δώστα όλα» και τη σπατάλη των οικουμενικών κυβερνήσεων, καταλήξαμε στο σταθεροποιητικό πρόγραμμα (1991-1993).